Risate rotonde

Yuvarlak gülüşler!

Bu da nereden çıktı demeyin. Geçen gün İtalyan hat sanatıyla yazılmış hoş bir cümleye rastladım ve sizlerle de paylaşmak için yine haftanın ilk gününü, motivasyon günümüzü bekledim. Yuvarlak gülüşler veya kahkahalar anlamına gelen risate rotonde ifadesini pek sevdim, umarım yuvarlak gülüşlerle dolu bir hafta geçiririz.

“Nel tuo cuore fai entrare solo cose belle, belle persone, risate rotonde”

(Kalbine yalnızca güzel şeylerin, güzel insanların, yuvarlak gülüşlerin girmesine izin ver)

Yazıyı gördüğüm sabah ruhsuz bir tonda ütü yaparken bir öğrencim aradı, uzun uzun konuştuk. Konu bir türlü okula ve derslere gelmeyince, bir konuda yardım isteyeceğini ama da molto tempo (uzun zamandır) haberleşmediğimiz için çekindiğini düşündüm. Kapatırken ben sordum artık herhangi bir konuda yardıma ihtiyacı olup olmadığını. Yok ben sadece sizi çok özlediğim için aradım demez mi! Ben eridim bittim tabii o anda. Kapatırken de hocam hiç yakışmadı ütü yapmak size dedi, bence içinden Allah kurtarsın diye de geçirdi.

Konuşurken yuvarlanmaya başlayan gülüşlerim bu kapanış cümlesini duyunca yuvarlak kahkahalara dönüştü birden ve çok denişik bulduğum bu güzel ifade anında somutlaştı yüzümde!

O keyifle hafta sonu çıkmayacağım için üşenip bıraktığım iki kot pantolonumu da güzelce ütüledim. Forse (belki) çıkarım ve hatta çıkayım diye, beni teşvik etmeleri için askıları dışarıya, dolabın kulpuna astım. Üzerine nasıl olsa elime geçen bir tişörtü giyiverebilirdim. Yeter ki çıkma isteği gelsin!

Ne bileyim aynı gün dünyanın en güzel iki tişörtünün hediye geleceğini! Verso la sera (akşama doğru), o gün hiçbir şey yapmamış olmanın ağırlığıyla kanepede bir yetmiş iki yatarken kapı çaldı, harika dostum komşum çok şık bir karton çantada bir hediye getirdi. Ben yalnızca o çanta gelse çok sevinir, günlerce yanımda yatırabilirdim.

Paketi bir açtım, iki tane muhteşem arte da indossare (giyilebilir sanat) örneği, incecik yumuşacık tişörtler üzerinde rapido kalemle çizilmiş, renkli mürekkeple boyanmış iki tablo! Hemen tişörtlerimi ütülediğim kotların üzerine astım ve çok güzel iki kombin yaptım. Canlı bir müze formatında hemen çıkmam lazım, herkes görsün tişörtlerimi!

Stirare (ütü yapmak) yakışmıyor olabilir ama bunlar çok yakıştı bana. Kolajlarımı özlediğinizi biliyorum, bu nedenle bu tabloları bir kolajda sergilemek isterim.

Görünce neden sevinçten deliye döndüğümü hemen anladınız değil mi?

Bu tabloların özenli sunumuna ait, yine bir tablo değerindeki kartta ise şunlar yazıyor:

Sevgili Ülgen,

Horoz gördüğümde aklıma sen geliyorsun. Bu markayı yeni keşfettim. Sana Çilli Horoz (Bartolomeu Dias) ve kalbi düşüncelerine yakın zürafa ile sevgilerimi yolluyorum. Umarım beğenirsin.

Merih

Sevgiyle kal..

Sevgiyle kalakaldım gerçekten, aşırı dozda bir incelik ve sevgi karşısında kal geldi adeta! Beklenmedik bir anda ruhumuza dokunan bir dost eli, ince bir düşünce sihirli bir değnek gibi nasıl da bir anda değiştiriyor dünyamızı, rotondissimo (yusyuvarlak) yapıyor gülüşlerimizi.

Nisan ayında yazdığım Una meraviglia della vita (hayatın bir harikası) başlıklı yazımda, da sedici anni (on altı yıldır) komşuluk yaptığım ama aslında hukukumuzun daha da eskilere dayandığı bu tatlı kadını tanıtıp devetabanı yaprağının doğumu sırasında paylaştığı heyecanını anlatmıştım.

Temmuz ayında zürafalarla ilgili bir yazı yazdığımda, Kenya’da çektiği zürafa fotoğraflarını ve videolarını paylaşmıştı ilginç bilgiler eşliğinde. Güzel kirpiklerinin dökülüp kornealarının bozulduğunu, bu nedenle gelişen görme kaybı yüzünden tek düşmanları aslanlara yem olduklarını öğrenince ben de çok üzülmüştüm. Bacaklarını iki yana açıp su içmeye çalıştıkları komik, sakar duruşlarına gülüp birçok ortak yönümüzün yanında gerçek birer zürafasever olduğumuzu da keşfetmiştik.

Ama komşu olduğumuz için en ortak konumuz (bazen de derdimiz) çilli horozumuz! Bu nedenle, Il mio cilli gallo (çilli horozum) yazımı çok sevdi, beni çok iyi anladı. Şehrin göbeğinde ve her saat ötebilen yeni nesil horoz tanımı tam da uydu bizim deli çilliye. Bu hafta horozlu tişörtümle bir görünüp ayar vereyim diyorum Bartolomeu’ya!

Sono sicura (eminim) kıskançlıktan yataklara düşecek, sesi kısılıp ötemez olacak, ya da iki horoz bir çöplükte ötmez diyerek pılısını pırtısını toplayıp gidecek bu diyardan.

Ama kaçsa da Merih’e sığınır korkarım çünkü o aynı zamanda gerçek bir horozsever. Bükreş’te bir restoranın duvarında bu resmi gördüğünde, o zamana kadar horozların ne kadar estetik varlıklar olduğunu görmediğine, bilmediğine, fark etmediğine hayıflandığını yazmıştı. Bunun üzerine, bir arkadaşının babasının çiftliğinde görmeye gittiği birbirinden güzel rengârenk horozların fotoğraflarını gördüğümde benim de balkona bir pollaio (kümes) kurasım gelmişti.

Yaklaşık on beş yıl önceye gittim şimdi, bütün gün hasta bakıp zor ve yorucu göz ameliyatlarının ardından gelen enerjik öğrenciyle, oturduğu yerden yaptığı dört beş saat ders sonrasında yorgun düşmüş öğretmenin l’italiano çalıştığı o güzel akşam dersleri! O günlerde bir Portekiz gezisinden seramik bir horoz getirmişti bana, yanımda fotoğrafı yok ama resimdekinin aynısı çok sevimli, vakur bir horoz. O günden beri ofiste kitaplığımın başköşesinde durur.

Hatta yıllar sonra yanına, yine Portekiz’den, aynı formda minik bir beyaz horoz geldi ve bu kompozisyonumun adı Babalar ve Oğullar oldu. Bu arada fotoğraflama şansı buldum, ekliyorum baba ve oğlun fotoğrafını hemen.

Horoz, Portekiz’in simgesidir ve çok da güzel bir öyküsü vardır. Ülkenin adı kendi dillerinde Portugal, İtalyanca’da ise Portogallo, yani içinde bir horoz barındırıyor: Portekizce galo ve İtalyanca gallo. Ben de canlı cansız her şeye bir ad vermeyi pek sevdiğim için sanat eseri horozlu tişörtümün adını Artegallo koydum!

Kalbinize yalnızca güzel şeylerin, güzel insanların girmesine izin verin, yuvarlak gülüşler gelir zaten!

Not: Lunedì (pazartesi) luna (ay) sözcüğünden geliyor. Güzel bir ay günü dilemek için seçtiğim bu resim de tişörtlerimin tasarımcısına ait.