Mamma mia

Annem, anam ve aynı zamanda aman, amanın, aman Tanrım anlamında İtalyanların çok sık kullandığı bir ünlem!

Bu şaşkınlık, hayret, sevinç, korku, tepki belirten ünlemin ‘anne’ ile ilişkilendirilmesi oldukça manidar.

Dünkü videoda kahve içmek için dışarı çıkmakta direten babasına karşı mücadele eden kızın yakarışlarını geçen hafta da ben yaptım anneme. Biz de öyle sakin başladık ama aynı şekilde yükselttik sesimizin perdesini, sertleştirdik ses tonumuzu, devirdik gözlerimizi.

Ama bizim nesil, anneden gelen ters (yani çok sert) bir bakışla hizaya gelir hemen. Bu nedenle çok sürmedi sessizleşip boyun eğmem. Bakışa razıyız, terlik gelmesin de!

Size de aşina gelecektir mutlaka, dışarıya çıkmasınlar diye anne babaya ya da çocuklarınıza dil döküp yüreğinizi tüketmişsinizdir bu günlerde diye düşünüyorum. Ya da bu yakarışlar size yapılmıştır gençler ve her gün blogumu okuduğunuzu duyduğumda çok sevindiğim, bu günler bitince tanışmayı umduğum tatlı Deren’in tatlı anneannesi!

Annem bir haftadır çıkmıyordu evden ve zaten gayet de sever evde oturmayı. Altı üstü on dakikalık yürüme mesafesinde oturan teyzeme gitmek istiyordu ve hepi topu dört veya beş kişi olacaklardı. Ama beni paranoya sarmıştı bir kere, gitmesine mani olmaya çalıştım var gücümle.

Baktım bana kulak asmıyor, gizlice ablamı devreye soktum İstanbul’dan. “Sen ara bir annemi, çıkmıyorsun evden değil mi diye sor. O söyleyecektir bugün çıkacağını. Sen tembihle kesinlikle çıkmaması gerektiğini”. Ve rahatladım çünkü ablamın kredibilitesi yüksektir, tavrı sert ve zaten kendisi de doktor. Yaslandım arkama, yüzümde sinsi bir tebessüm.

Ana mı yaman kız mı yaman!

Maalesef bu kurnaz girişimim de başarısız oldu. Yaşınız başınız ne olursa olsun, anneler seni ben büyüttüm, benden daha mı iyi bileceksin tavrıyla pek sallamaz çocuklarını ve bizimki de susturup yerimize oturttu bizi.

Cılız bir sesle, “Madem kendinizi gözden çıkardınız, bizi yakmayın ama” diyerek son kozumu kullanmak istedim. Anneler çocuklarının kılına zarar gelsin istemez diye bilirdim ama duymadı.

Bari teyzem iptal etsin bu oturumu diye olağanüstü telekonferans yaptığım çaresiz kalmış kuzenim, “Bence de çok sakıncalı ama bir tarafım da olası bir sokağa çıkma yasağı öncesinde son bir toplaşsalar diyor, biliyorum cahilce” deyince ona hak verdim, benim de bir tarafım öyle demeye başladı.

Yine de tedbiri elden bırakmadım tabii! Maske, eldiven, kolonya ve antibakteriyel el jelinden oluşan bir hijyen kiti ile uğurladım, arkasından su döktüm. Hazır yerler suluyken biraz da deterjan döküp yerleri tekrar sildim.

Yaklaşık dört saat süren yemekli oturumdan döndüğünde sesinde nihayet sosyalleşmiş olmanın tınısı vardı. Bende ise yalnızlığın dayanılmaz ağırlığı!

Üç gün sonra sokağa çıkma yasağı kondu. İyi ki izin vermişim, pardon iyi ki bizi dinlememiş. Hep birbiriyle çelişen iki tarafımız var ya, şimdi de bir tarafım üzülüyor, bir tarafım seviniyor.

Risk grubuna yakın biz çocuklar kurtulduk risk grubundaki anne babaları sokaktan uzak tutmak için verdiğimiz, epey bir enerji gerektiren bu zorlu mücadeleden. Hayır mücadeleden yılmam da, o esnada bağışıklık sistemim zayıflayacak diye tırsıyorum!

Anneme canım feda ama canımı bu şekilde feda etmek, ona veda etmek istemiyorum!

Not: Bu yazı, annem okumadan kendini imha edecek bir süre sonra, çabuk okuyun diyeceğim ama zaten bu satıra geldiyseniz okudunuz demektir.

Anlattıklarımda mübalağa ve hiciv sanatları var tabii biraz!