Şom ağzım!
Güzel sesiyle çalışırken güç, yazarken ilham veren çilli horozumuz Bartolomeu’ya güvenip yoğun çalışmak için ofise kaçtım geçen hafta yine. Fakat o da ne, yine eski sessizliğine bürünmüş sokak! Da due giorni (iki gündür) sesinin çıkmadığını duyunca küçük bir parmak hesabı yaptım ve ortadan kayboluşunun horozlu tişörtümle ona görünüp kıskandırmaya niyetlendiğim güne denk geldiğini dehşetle fark ettim.
Bir de utanmadan, ya yataklara düşüp ötemez olacak ya da pılısını pırtısını toplayıp gidecek bu diyardan diye yazmışım. Herhalde benim gibi çirkef bir horozla aynı çöplükte ötmek istemediği için terk etti bizi! Vakur çillim ne olur dön, chiedo scusa (özür dilerim), büyüklük sende kalsın, sensiz ben neylerim?
Sessizliğe tahammül edemeyip birkaç gün sonra pılımı pırtını toplayıp eve döndüm.
Mi dispiace davvero tanto (çok üzgünüm gerçekten) ve kendimden utanıyorum. Ama bir yazımda söylemiştim dilimin kemiği hızla erirken kalbimde de bir kötülenme başladığını, arkadaşlarımın da saçlarının döküldüğünü veya benimkilerden daha absürt rüyalar gördüklerini duyunca sevindiğimi. Allah’a sığınıp ondan şefaat istemiştim.
O zaman tekrarlıyorum bu isteği çünkü ıslah olmadım henüz, sanırım coronanın aldığı canlardan dolayı fazla mesaide!
Allahım lütfen beni affet ve tez vakitte ıslah et. Ya da sen coronayı hallet, ben fabrika ayarlarıma kendim dönerim.
Sciom sözcüğü de cilli gibi benim uydurmam tabii ki, okunuşu doğru bir tek. Zaten belli çünkü İtalyanca’da tüm sözcükler sesli harfle bitiyor. Bu nedenle İtalyanlar, dillerine girmiş olan film, stress, autobus gibi sözcükleri söylerken zorlanır, hızını alamayıp bir sesli harfle uzatır. Yarın İtalyan bir arkadaşımla zoom’da görüşeceğim. Okutayım bakalım bu sözcüğü, bence kesin şomma falan gibi bir şey çıkacak.
Allahım, scefaat per favore!